"ผมยังไม่ตายแหะ?"

 "อ้าว?"

"ผมยังไม่ตายแหะ?"

ห้องทั้งห้องนิ่ง เงียบกริ๊บ ... ลงไปสามวิ

"เอาสามนาทีชีวิตเมื่อกี้ของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ..  อลัน" ทำเสียงสองได้น่าสยดสยองมากเลยเชียวล่ะ

และแล้วก็ตามมาด้วยเสียง .. 

ตุบ!!! ตับ!! ตุบตับๆ .. โอ้ย!!

ผลั๊ก!! ผลั๊วะ!! .. แคว๊กกกกกก!! ตึง!! 

"โอ๊ยๆ!! ที่รักจ๋า.. ผมขอโทษ .. ก็ผมคิดว่ามันเป็นยาพิษจริงๆ นะ!! รสชาติพิลึกพิลั่นขนาดนั้น!" อลันมุดหลบหมัดกับฝ่าเท้าของแฟนตนที่ใต้โต๊ะ

ดาม่อนยังเคี้ยวแผ่นแป้ง 'รสพิลึกพิลั่น' ราดน้ำผึ้ง .. ด้วยใบหน้าออกแนวเซ็งๆ ไม่คิดจะสนใจสองสหายคู่รักที่กำลังจะฆ่ากันตายซะบ้างเลย

แค่นี้โอเรออนเน่ก็รู้แล้วล่ะว่า 

นี่กระมัง...ที่ทำให้ดาม่อนจึงได้ดูเย็นชา ไม่สนใจโลกอยู่ตลอดเวลา สาเหตุก็เนื่องเพราะ..เขาคงจะต้องมีชีวิตที่เผชิญอยู่ .. เอิ่มมม .. ท่ามกลางความโกลาหลตลอดเวลาอย่างนี้นี่เอง .. ใช่ปะ? .. น่าเห็นใจจัง ..

ยังจะไม่คิดถึงแพนเค้ก .. ที่เป็นต้นเหตุแท้จริงนั่นสักนิดหรอกหรือ? .. เอ็ดเวิอร์ดกระแอมกระไอในขณะที่

โถ ... ดาม่อน ..

คุณนี่ช่างเป็นผู้ชายหน้าตาดี .. ที่น่าสงสาร ..

ตาสีเขียวที่เฝ้ามองเขาอย่างหลงใหลและเห็นอกเห็นใจ ..มือ..หยิบแผ่นแป้งผลงานตนเองขึ้นมากัดบ้าง .. ก่อนจะปล่อยมันทิ้งลงบนจานจนเกิดเสียงดัง .. เคล้ง!!

คายทิ้ง .. อุทาน

"วั๊ย!! ยาพิษ!!"

ดาม่อนเหลือบตาขึ้นมามองกิริยา .. ตกใจในฝีมือการทำอาหารรสชาติ 'พิลึกพิลั่น' ของตนเองได้อย่างน่าตลก โก๊ะๆ ..เรียกรอยยิ้มขำขันให้กระตุกขึ้นบนมุมปากของชายหนุ่มใหญ่ได้โดยที่เจ้าของมันเองก็ยังไม่รู้ตัว

โชคดีที่ยัยตัวป่วนมัวแต่สาละวน เอื้อมมือหาแก้วน้ำดื่มที่มันวางอยู่ตรงหน้าแล้วอย่างวุ่นวาย

"เจ้ากาแฟนี่มันช่างขมจะตายไปค่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณฝืนใจดื่มมันเข้าไปได้อย่างไรกันทุกเช้าๆ"

อ้าว? ตกลงแล้วแม่สาวน้อยคนนี้ยังคิดไม่ได้เลยใช่ไหมว่ามันไม่ใช่ที่รสขมของกาแฟ แต่มันเป็นเพราะหล่อนทำอาหารฝีมือแย่มากต่างหาก .. ไม่ใช่หรือ? 

ไมเคิลเงยหน้ามาคิดในใจ แถมมองไปยังใบหน้านิ่งๆ ของเจ้านายเป็นเชิงปรึกษาว่า .. 

เอาไงดีครับเจ้านาย จะให้ผมฝังหล่อนทำปุ๋ยเลยดีไหม? ..ต่อไปเจ้านายจะได้ไม่ต้องปวดหัวไง .. อะไรงี้

ดาม่อนมองตอบไปว่า

ใจเย็นๆ น่าสหาย..ประเดี๋ยวต้นไม้ก็พากันล้มตายหมดทั้งป่าพอดีน่ะสิ

"คุณพอ ... จะจดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองขึ้นมาได้บ้างหรือยัง?" จู่ๆ คนหน้าขรึมก็ตั้งคำถามขึ้นมา

"ค่ะ" นั่งหลังตรง วางมือสงบเสงี่ยมแต่ก้มหน้า

"คุณคงเบื่อที่จะดูแล .. ผู้หญิงที่คอยแต่จะสร้างความเสียหายให้แก่คุณบ่อยๆ แล้วใช่ไหมคะ" 

ดาม่อนแอบกลอกตา 

เอาแล้วไง .. โลกช่างไม่ยุติธรรม!! 

ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ถึงต้องมีวิชาดราม่าติดตัวมาทำให้ผู้ชายต้องปวดหัวอย่างนี้ซะแทบทุกคนเลยล่ะ แต่บอกตรงๆ แม้จะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มามากมาย .. แต่ทำไมครั้งนี้เขาจึงได้รู้สึกว่ามันรับมือได้ยากจัง

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ..แล้วก็จะพยายามจดจำอะไรๆ ขึ้นมาให้ได้เร็วที่สุดเลยค่ะ ฉันสัญญา ดาม่อน"

"คุณไม่เห็นจำเป็นที่ต้องสัญญาอะไรเลยนี่นา"

เจ้าของใบหน้าเฉยชาทำตาปริบๆ

สมองของนักธุรกิจจอมฉมัง กำลังคิดหาวิธีรับมือกับแม่สาวอินดี้คนนี้สุดฤทธิ์ หล่อนยิ่งท่าทางจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจอะไรยากซะด้วยสิ

"ฉันจะออกไปเดินเล่นในป่า" 

"ทำไมต้องในป่า?" ดวงตาสีม่วงมีแววงุนงง 

"เมื่อวานคุณกรุณาพาฉันไปนั่งรถเล่นในเมือง" 

"ครับ" ตอบรับทั้งยังไม่แน่ใจว่า..นั่นเป็นประโยคตอบคำถามของเขา หรือบอกเล่า หรืออะไรกันแน่

"ฉันรู้ดีค่ะว่าคุณมีเจตนาจะพาฉันไปดูยังสถานที่ต่างๆ เพื่อหวังจะให้จดจำได้ว่าแถวนี้เป็นที่ที่ฉันคุ้นเคยหรืออาศัยอยู่มาก่อนหรือไม่ .. ใช่ไหมคะ?"

"ทำไมคุณคิดว่าผมจะทำอย่างนั้น ในเมื่อผมรู้ดีว่าคุณพูดฝรั่งเศสได้ไม่คล่องไปกว่าภาษาอังกฤษ"

"งั้นหรือคะ" พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง

"ก็ไม่เชิง" คู่สนทนาก็มีแววลังเล

"ผมแน่ใจว่าคุณสื่อสารภาษาอังกฤษได้ แต่มันก็เป็นสำนวนที่แปลก" เขาตั้งข้อสังเกต 

"งั้นหรือคะ" ตอบประโยคเดิมมา .. ตาใสแป๋ว

ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองจะหายใจลำบากก็เลยหันไปมองไมเคิล .. เห็นชายร่างยักษ์กำลังหยิบแผ่นแป้งมาใช้ลิ้นแตะๆ .. เตรียมฆ่าตัวตาย

"ฉัน .." มีความลังเลชัดมากอยู่ในน้ำเสียง

"ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยกับคนมากมายข้างนอกนั่น" 

สารภาพ 

"ฉันกลับรู้สึกชินกับสถานที่เก่าๆ ..เหมือนแบบในปราสาทนี่ .. แล้วก็ที่ๆ เป็นต้นไม้เยอะๆ มากกว่าเจ้ารถควักไขว่เสียงดังข้างนอกนั่นน่ะค่ะ"

"คุณเคยมาที่นี่หรือ?" เขาถาม ประหลาดใจ

"ไม่ค่ะ .. คือฉันหมายถึง .. ไม่รู้สิ"

"แล้วกับในปราสาทเก่าที่สก๊อตล่ะ?"

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

*********

ซวยอะไรแต่เช้าเลยวะนี่กรู~

 

บทที่ 5

เอิ่มมมมม… ไม่นับตอนที่เขาตะโกนเรียกออนเน่ว่า 'นังแม่มด!!' เพราะตกใจที่จู่ๆ ก็เห็นผู้หญิงนุ่งกระโปรง รุ่มร่ามหล่น..ผลั๊ก! .. ลงมาใส่ตักเพื่อนรักของเขาอย่างน่าพิศวงอย่างนั้น

"เมื่อคืนหลับสบายดีไหมสาวน้อย?" เขาทัก

"ฝันเห็นหมาป่าตัวยักษ์สีดำสนิท เขี้ยวสีเงินยาวเฟี้ยวเชียวค่ะ ตกใจวิ่งหนีก็ไม่พ้น โดนตะครุบจนสะดุ้งตื่นเมื่อใกล้จะเช้า" ออนเน่เงยหน้ามาตอบด้วยสีหน้าออกแนว .. ขอบคุณสำหรับคำถาม

"อ่อ .. ตีความว่า..น่าจะเจอเจ้าบ่าวในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ล่ะ" คนเจ้าเล่ห์ขยิบตาทะเล้นๆ มาให้ก่อนหันไปมองข้างหลังที่ดาม่อนกำลังจะเดินเลยไปทรุดตัวนั่งทางหัวโต๊ะ

"อ้าว ..นั่นไง..มาแล้ว" 

(ก็กำกวมไง..จะอะไรล่ะ!)

คนที่ยังนั่งงงกับคำว่าเจ้าบ่าวอยู่ เพราะยังไม่เคยมีใครอธิบายศัพท์คำนี้ให้ได้ยินมาก่อนจึงสงสัย

"หมายถึงดาม่อน หรือหมายถึงตัวอะไรนะที่คุณเรียกตะกี้ .. บ่าวๆ" สาวน้อยพาซื่อแต่อลันที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่เมื่อก่อนหน้าขำก้ากก่อนจะรีบหุบปากตัวเองเงียบกริบ ไมเคิลเดินมาตบหลังทักแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในอารมณ์ขันที่ดูผิดกาลเทศะของเพื่อนเท่าไรเพราะเดินเข้ามาหลังสุด..จึงไม่ได้ยินเรื่องราว

ขณะที่ดาม่อนที่ก็ได้ยินไม่ถนัด ยังชะงัก เงยหน้าขึ้นมาสงสัย

"นายสอนคำสัปดนอะไรให้เขาเรียกอีกล่ะ?"

นี่ก็อีกคน .. 'สัปดน' คืออะไร? 

แล้วมันกินได้เหมือน 'สับปะรด' หรือเปล่า?

โอเรออนเน่หันซ้ายหันขวา

"ไม่นะ ป่าวเลย ใช่ป่ะอลัน" หันไปยักคิ้วให้แฟน

อลันทำหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก 

(ซวยอะไรแต่เช้าเลยวะนี่กรู~)

ดาม่อนมองลูกน้องที่เป็นสหายอีกคนอย่างระอา 

นี่ไง .. ผลร้ายของคนที่ตกอยู่ในความรัก ที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของคนที่ตนรักตลอดเวลาเลย ใช่ไหม!!

"เอามาเลี้ยงได้หรือเปล่าคะ?" ยังสงสัยไม่เลิก

"ไอ้ตัวเมื่อกี้นี้น่ะหรือ .. ได้สิๆ .. น่ารักจะตาย ดุๆ นิดหน่อย แต่อร่อย แซบส์..เฟ่อรรรรรร์" ฟรองซัวส์รัวลิ้น

"มันกินได้ด้วยหรอ?" คิดถึง..หมู ปลา ไก่ กุ้ง ไปโน่น~

"อร่อย .. แซบ!!"

ยืนยันกระดี้กระด้า ตาสีฟ้าส่อแววสนุกสนานได้ไม่เลิก

"แล้วอะไรคือ 'แซบ' คะ?" งงหนักไปอีก

"ก็อร่อยนี่ละ และก็เผ็ดๆ ด้วย!!" 

คราวนี้โอเรออนเน่ทำท่าแลบลิ้นออกมา .. โบกมือพัดปากตัวเองประกอบ เพราะเคยเจอฤทธิ์ปาปีก้าที่มากับพิซซ่าที่อลันเคยซื้อมาฝาก

"มันคือตัวอะไร?" คนหน้าเข้มคมนิ่ง ชักรำคราญ

"เจ้าบ่าว .. ออนเน่เขาอยากจิเลี้ยง .. เจ้าบ่าว"

ดาม่อนถึงกับสำลักกาแฟ .. เอ็ดเวิอร์ดกุลีกุจอส่งผ้าเช็ดปากให้เจ้านาย

"ฉันจะเอามาเลี้ยงบ้างได้ไหมคะ ดาม่อน?" 

"เหลวไหล!!" ดุหล่อนแต่ตามองเพื่อน..ขุ่นขวาง

"อุ้ย .. ถ้าเจอตัวนี้คุณไม่ต้องเลี้ยงหรอกออนเน่"

แล้วฟรองซัวส์ล่ะ .. กลัวที่ไหน?

"โว้ย!! นี่มันอะไร!!"

อลันคายแผ่นแป้งสีคล้ำราดน้ำผึ้งที่พึ่งกัดเข้าไปทิ้งแล้วรีบล้วงคอจะได้ให้อาเจียน ฟรองซัวส์ที่หันมาเห็นท่าทางหนุ่มคนรัก .. หน้าเขียวจะชักดิ้นก็กรีดเสียง

"อ้าย!! ใครวางยาพิษ!! ใครวางยาพิ้ดดดดดดส์... อ่ะ! นายอย่าแตะต้องมันนะดาม่อน .. ด้วยความเคารพ ฉันไหว้ล่ะ ... นายอย่าไปแตะมันเชียวนะ!!"

หนุ่มจอมสำอางแตกตื่นโวยวายรีบตะกายจะไปดูใจหนุ่มคนรักที่ยืนจกลิ้นตนเองให้วุ่น แต่หมอนั่นก็ยังจะไม่วายห่วงเพื่อนรักที่ตนเคารพบูชา

"บ้าชิบหาย ใครวะกล้ามาล้วงคอพญาหมาป่า!!"

เงยหน้ามามอง..แต่สิ่งที่เห็นคือ ..

ดาม่อนที่ท่าทางใจเย็นมาก... กำลังนั่งเคี้ยวแผ่นแป้งตุ้ยๆ โดยมีสาวน้อยโอเรออนเน่นั่งซึ้งใจน้ำตาคลอและเอ็ดเวิอร์ดที่ปกติจะสุขุมเย็นชา ยืนทำหน้าสยองๆ บวกจะร้องไห้ ..คงจะเสียดายชีวิตแทนเจ้านายสุดที่รักอยู่กระมังน่ะ?..

ส่วนไมเคิล เอิ่มมมม กำลังทดลองเอาส้อมเขี่ยๆ ดมๆ พิสูจน์หลักฐานอาหารพิษนั่นอยู่อย่างขมักเขม้น

"ดาม่อนนนน นายยังจะกินมันเข้าไปทำม้ายยย!! ไม่เห็นหรือว่ามันกำลังจะฆ่าอลันแฟนฉันอยู่ .. ฮือๆ อลัน นายอย่าตายนะ .. ไมค์นายช่วยโทรฯตามรถพยาบาลให้ฉันทีสิ ฉันตกใจ ฉันกดเบอร์ไม่ถูก!" ..ร้องไห้ฟูมฟาย.. 

แล้วพอหันมาเหลียวมองแฟนตัวเองอีกที

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********

"ก็น่าลองนะ"

 มีกลิ่นกาแฟหอมโชยมาจริงๆ เมื่อเขาก้าวเท้ามาจนใกล้จะถึงห้องครัวขนาดใหญ่หลังปราสาท

แต่ .. ไหน..เอ็ดเวิอร์ดบอกว่าหล่อนกำลังจะทำอาหาร? 

"ขะ .. คุณหนู! ไม่ค่ะ!! .. อย่าทำอย่า..ง ... อุ้ย!!"

ดาม่อนส่งสายตาคมกริบ ที่ยืนมองผ่านประตูปราสาทหินแบบเก่าแก่แต่เดิมที่ยังเป็นประตูไม้หนาหนักเปิดกว้างไว้เข้าไป ทีท่าเสมือนว่าเขาเดินผ่านมามากกว่าจะใช่ผู้ที่จะจงใจเดินตรงมาทางนี้แต่แรก

เห็นแล้ว ...

สาวน้อยร่างเล็กกระจ้อยแต่สวยสมส่วน ยืนงุนงงจ้องมองกระทะที่ตนถืออยู่ในมืออย่างสงสัย ก่อนจะหันซ้ายหัน ขวาเหมือนว่าจะมองหาอะไร .. สุดท้ายก็เงยหน้า .. ตาโต

จังหวะเดียวกันกับที่หญิงชรา หัวหน้าคนครัวที่เป็นผู้เห็นความเคลื่อนไหวของเขาก่อนใครเพื่อน 

นางหันมามองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะรีบก้มหัวทักทายเจ้านาย เดินมาหาหนุ่มเพื่อจะมารอรับคำสั่ง ทำให้ดาม่อนต้องหันมาพยัก หน้าตอบหญิงรับใช้ชรา ก่อนจะดูว่ายัยแม่สาวตัวป่วนนั่นกำลังมองหาอะไร

"น่ะ .. นายท่าน ต้องการจะรับอะไรหรือเจ้าคะ?"

ประหม่า ตกใจเลยถามไปตะกุกตะกัก

ก็ร้อยวันพันปี เจ้านายผู้นี้ไม่เคยจะก้าวเท้ามายังดินแดนศักดิ์สิทธ์ของนางเลยสักทีนี่นา เลยจึงเกรงว่าน่าจะมีอะไรผิดปกติ?

แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าใครกลับกลายเป็นสาวน้อยร่างจ้อย ใบหน้าเบื้อนแป้งลายพร้อยเป็นทาง ที่มือหนึ่งถือกระทะ อีกมือยกขึ้นมาปิดปากจิ้มลิ้มกั้นเสียงอุทานและจ้องมองมายังเขาด้วยตาคู่สีเขียวกระจ่างใสโตๆ

บ้าจริง!! ทำไมวันนี้เขาถึงได้กลับมาเร็วจังล่ะ?

ละ..แล้วเขาเห็นไหมว่าหล่อนกำลังทำอะไรลงไป กับเจ้าแป้งแผ่นแบนๆ ที่แม่ครัวนี่สอนให้เรียกมันว่าเค้กกระทะน่ะ

"ทำอะไร?" เสียงขรึม ทุ้ม ดุ

"พ่ะ .. แพนเค้กเจ้าค่ะ" แม่ครัวเป็นผู้ตอบ

และแล้วก็ ... แผละ!!

มีวัตถุเขละๆ ชนิดหนึ่งหล่นลงมาจากเพดาน

ดาม่อนโหย่งตัวไปชะโงกเหล่ตามอง ไม่ต้องเดาก็เข้าใจแล้วว่าสาวน้อยคนนั้นที่เมื่อกี้คงจะสงสัยว่าสะสารที่มันเคยอยู่ในกระทะของหล่อนนั้นจู่ๆ มันหายไปไหน

"ใช่ ..หน้าตามันเหมือนแพนเค้ก.. ผมเห็นแล้วล่ะ" 

หน้านิ่ง เนี้ยบ เย็นชา แต่ทว่า … หล่อมากกกกกกกก

โอเรออนเน่คิดถึงเขาอย่างแตกตื่น หัวใจดวงน้อยทำไมมันต้องเต้นถี่ตุบตับๆ ทุกทีที่เห็นหน้าเขาเลยก็ไม่รู้ แล้วยิ่งมาเจอกรณีน่าขายหน้าเช่นนี้ ออนเน่นี้นึกอยากจะให้ตัวเองเป็นแม่มดซะจริงๆ จะได้รีบเสกคาถาหายตัวหนีไปร้องไห้ซะให้ไกลๆ เลย

"มันไหม้?" เลิกคิ้วเป็นถาม

แน่ล่ะที่สีมันดำๆ แปลกๆ .. 

ก็ตอนมันผสมอยู่ในแป้ง สีมันไม่ได้เข้มจัดแบบนี้นี่นา .. เจ้าของดวงตาคู่สีเขียวแอบเถียงอยู่ในใจ อีกทั้งมันเริ่มจะวาวๆ ด้วยเกร็ดน้ำตา

ทำไมเขาถึงใจร้าย .. มีคำถามมากมายเยอะจัง?

ดาม่อนมองหน้า .. ผู้หญิงนี่มันอะไรกันนี่ .. แค่อยากแหย่หล่อนเล่นแค่นี้ทำไมต้องโกรธ?

"แพนเค้กรสกาแฟเจ้าค่ะ คุณหนูเธอสงสัยว่าถ้าต้องดื่มกาแฟกับขนมนี้ในตอนเช้า ทำไมเราถึงไม่เอามาใส่รวมกันในคราวเดียวเลยซะล่ะ ดิฉันเห็นว่ามันก็น่าจะทำได้ ... ก็เลย ... จะทดลองทำกันดูเจ้าค่ะ" 

กลัวอยู่ว่าเจ้านายจะบ่นเรื่องที่มันจะเสียของไปโดยเปล่าประโยชน์และจะโกรธจนคิดตัดเงินเดือน

"ก็น่าลองนะ" 

ดาม่อนทำท่าว่าเห็นด้วย เจ้าของห้องครัวโล่งใจ

"แต่ชิ้นนั้นน่ะ ..." 

พยักหน้าไปทางศพของเจ้าแพนเค้กที่มันหล่นลงมานอนตายสงบอยู่บนพื้น .. ต่อหน้าต่อตาเขาพอดี

"ไม่เอานะ"

จะ ... จะ ... จะ .. ใจร้ายยยยย!!

โอเรออนเน่มองสบตาสีม่วงอันมีเสน่ห์ลึกลับของเขาในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังผละไป .. 

ก็ยืนจ้องตาเขาจนตาแทบไม่กะพริบอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงจะไม่เห็นล่ะ! .. ที่แม้ว่าใบหน้าอันหล่อเหลายันเงาข้างหลังจะคงเรียบเฉย แต่รู้เลยว่าเขาแอบขำขันให้กับความคิดอันสร้างสรรค์ของหล่อนอยู่นี่นา

..คนใจร้าย!!.. 

ไม่รู้หรือไงว่าหล่อนนี้ตั้งใจจะเซอร์ไพรซ์เขาด้วยขนมที่รสชาติเดียวกับกาแฟขมๆ ที่เขาชอบดื่มนักหนานั่นน่ะ 

ปาดน้ำตา ... 

อุ้ย!! .. มือเปื้อนแป้ง .. แป้งเข้าตา ..

และแล้วก็เช้าต่อมา … บนโต๊ะอาหารท่ามกลางกลิ่นกาแฟหอมตลบอบอวล .. โชยฉุย

โอเรออนเน่นั่งแย้มยิ้มจนตาสีเขียวพราวพรายรับกับแสงแดดอบอุ่นยามเช้า .. เฝ้ารอคนๆ นั้นอย่างใจจดใจจ่อ

อลันเดินนำหน้ามา

เอ็ดเวิอร์ดผู้ยืนเชิดหน้าอกผายรอจะขยับเก้าอี้ให้แก่ผู้เป็นเจ้านาย 

(ในใจชักเริ่มคิดได้ว่า .. หรือนี่ อาจจะเป็นการได้รับใช้เขาครั้งสุดท้ายในชีวิตใช่หรือไม่?)

ฟรองซัวส์ยิ้มทักทายก่อนเดินมาจุ๊บแก้มหญิงสาวที่เขานึกช้อบชอบอัธยาศัยคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********

จะตอบว่าไงดี .. ระหว่าง

 

บทที่ 4

คนขู่ใช้เสียงสองต่ำๆ อลันเลยจำใจยกมือเสมอไหล่ ทำท่าว่ายอมพ่ายแพ้

"แล้วตกลง ..นายจะต้องล้มเลิกแผนการเดินทางไปฝรั่งเศสด้วยไหม ดาม่อน?"

"คงไม่จำเป็น" 

ตวัดขาไขว่ห้าง มือนวดขมับ ยอมแพ้นายจอมตื้อ

"จะเอาหล่อนไปด้วยไหม?"

"ถ้านายเดาว่าเขาน่าจะมาจากที่นั่น .. ก็คิดว่าน่าจะทดลองพาเขาไปด้วย"

"เขาพูดภาษาอังกฤษกับเรา พอฟื้นมาก็ยังจะพูดภาษานี้กับเรานะครับ แลัวผมไม่เห็นว่าเด็กนั่นจะมีหางเสียงไปทางฝรั่งเศสสักนิดเลย" อลันตั้งข้อสังเกตอีก

"อันนี้ก็จริงด้วยแหะ ใช่ป่ะ? .. ดาม่อน" หาพวก

หากแต่เจ้าของชื่อแค่นิ่งฟังเฉยๆ คนถามก็คร้านที่จะรีดคำตอบอยู่แล้วล่ะ

"แล้วเรื่องลีมูซีนที่จู่ๆ ยางแตก .. แถมห้องผู้โดยสารที่เรานั่งมันระเบิดเองได้นั่นล่ะ ช่างประจำรถเขารายงานมากลับมาหรือยัง" ดูเหมือนนายจอมตื้อเพิ่งนึกขึ้นได้

"เขาก็ว่า .. ค้นหาไม่พบถึงสาเหตุอะไรเลยเช่นกัน มันปกติดี เขาแจ้งมาแบบนี้"

"หรือว่า .. จะเป็นเอฟเฟคจากอุกกาบาตพุ่งมาตกเหมือนที่มันเคยไปตกที่รัสเซีย เมื่อกลางกุมภาหลายปีก่อน .. หรือเปล่า? นายได้โทรเช็คกะนาซ่ามังเปล่า?" 

จินตนาการไกลไปโน้นเลยแหระ

"มันไม่น่าจะถึงขนาดนั้นหรอกน่าดาร์ลิ้ง!! เพราะถ้ามี ข่าวก็คงต้องลงกันสนุกสนาน..ลั่นทุกสื่อแล้วล่ะสิ โดยเฉพาะสื่อโซเชี่ยลที่มันคงทำให้เราคงได้รู้กันตั้งแต่วินาทีแรก ที่ตะกายกันออกมาจากเจ้าถุงลมนิรภัยเหล่านั้นได้แล้วล่ะครับ"

อลันกลอกตา .. ดาม่อนกุมขมับ

ฝรั่งเคส,

"เขา .. อยู่ไหน?"

คำถามที่ดูเหมือนจะเป็นคำติดปาก ที่คนถามเองก็คงไม่ทันจะรู้ตัวว่า ทุกครั้ง ยามที่ยื่นส่งสูทสุดเนี๊ยบให้แก่พ่อบ้านผู้ดูแลปราสาทกลางไร่องุ่นที่อดีตมันเคยเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นลีมูแซ็ง เพื่อให้ชายชรานำไปเก็บทุกบ่าย หลังจากเจ้านายหนุ่มเลิกงานกลับมาจากบริษัทที่ตั้งในตัวเมือง และสิ่งแรกที่เขาจะถามคือคำถามนี้

ฟรองซัวส์เดินไปนั่งแหมะบนโซฟาทรงหลุยส์ เพื่อที่จะรอรับถ้วยน้ำชากระเบื้องเคลือบลายสวยอยู่อย่างสบายอกสบายใจ ในขณะที่ตาสีฟ้ามีประกายพราวระยิบ..ขำ เพราะเริ่มสังเกตุและรับรู้พฤติกรรมผิดปกติของสหายได้ก่อนที่เจ้าตัวจะรู้ตัวเองซะอีก ในขณะเดียวกันกับที่อลันเดินหอบอุปกรณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานตรงไปยังห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

ปิดท้าย ตามมาด้วยไมเคิลที่ข้อมือยังคงพันแผล เนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อคราวที่ลีมูซีนมันระเบิดตัวเอง 

"อยู่ในครัวขอรับ .. นายท่าน" 

คำตอบรับที่สุภาพ อกผาย ไหล่ตึง เชิดหน้ามั่นใจ ภายใต้เสื้อผ้าชุดหัวหน้าคนรับใช้เรียบ เนี๊ยบ กริบของคนรับใช้ชายชรา

"ท่านต้องการจะเรียกหาคุณหนูหรือเปล่า?"

"ไม่" เดินไปหย่อนร่างนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวยักษ์ ที่ทำจากไม้มะฮอกกานี่แกะสลักลวดลายโบราณ

หัวหน้าคนรับใช้วางถ้วยชาหอมกรุ่น กับแซนวิซคาร์เวียร์พอดีคำ ประดับประดาหน้าตาหรูหราที่เพิ่งรับมาจากสาวรับใช้วัยรุ่นอีกทอดหนึ่ง

"เขาทำอะไรอยู่?" ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลงยังเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเริ่มทำงาน นั่นจึงไม่อาจจะมองเห็นใบหน้าอันปุเลี่ยนๆ ของพ่อบ้านชราที่ปกติธรรมดามักจะเป็นผู้ที่มีใบหน้าสงบนิ่งเฉย อย่างกับจะไม่เคยมีสิ่งใดเลยที่จะมาทำลายสติชายสูงวัยลงได้

"ครับ .. คือว่า .. นายท่าน" 

จะตอบว่าไงดี .. ระหว่าง 

เด็กสาวในอุปการะของเจ้านาย กำลังตั้งอกตั้งใจจะทำลายล้างห้องครัว หรือว่าจะตอบว่าแม่สาวน้อยนั่นกำลังจะปรุงยาพิษชนิดพิเศษให้นายหนุ่มได้ชิมกันดี

"คุณหนูเธอคงกำลังคิดหาวิธีปรุงอาหารอย่างไร..ให้ ...เอิ่ม... คือ"

ดาม่อนละมือ เอียงหน้า ปลายสายตา ขมวดคิ้วมอง

เอ็ดเวิอร์ดหันไปมองสบตาสีฟ้าสดที่เต้นระริกๆ ที่วันนี้เขาดูจะสงบปากสงบคำดีเป็นพิเศษเกินไปสักหน่อยอย่างขอความช่วยเหลือ

"อาหาร? .. ให้ผมหรือ?" 

เจ้านายหนุ่มเดาง่ายๆ .. ในรูปแบบคำถาม

และพ่อบ้านก็มีอาการปาดเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด

"เธอว่า..ท่านชอบดื่มกาแฟ" อ้อมแอ้ม

เอ๋..คำตอบ มันจะคล้ายการกล่าวหาเจ้านายเราไปไหมหว่า? ชายชราลอบคิดในใจ

"หรือ?" .. อืมมมมม .. ฟังดูน่าสนใจดี เจ้านายหนุ่มพยักหน้ากับตัวเอง

จากจะเริ่มลงมือทำงานก็เลยเปลี่ยนใจ

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********

ที่สำคัญมันดันคือ

 "แต่นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่าทำไมเราจึงยังไม่ประกาศตามหาญาติเขาเสียที?"

"นายไม่เห็นหรือว่าเด็กนั่นฟื้นขึ้นมาแล้วจำตัวเองไม่ได้?"

"นั่นสิ" เจ้าของตาสีฟ้านึกทบทวนความทรงจำที่เด็กสาวหมดสติไปเพียงไม่นานคนนั้นตื่นขึ้นมาแล้วดันจำอะไรไม่ได้ ... จำพวกเขาไม่ได้ไม่สำคัญ 

แต่ที่สำคัญมันดันคือ .. หล่อนจำตัวเองไม่ได้นี่สิ!! .. คือปัญหา ..

"แล้วไง?" 

ทำตาใสแจ๋ว แต่ดาม่อนรู้ดีอยู่แล้วว่าเขากำลังถูกเพื่อนผู้เซ้าซี้คนนี้กวนประสาท

นิ้วแตะเบาๆ ลงบนแท็บเล็ทนั่นแหละ

"อลัน .. นายเข้ามาที่นี่หน่อยสิ"

"ทะ..ทะ ทำไมนายจึงใจร้ายงี้ล่ะ!!"

ฟรองซัวส์ทำท่ายกมือมาเป็นผู้หญิงกรีดน้ำตา

"ผู้ชายเย็นชา!!"

ไม่ถึงอึดใจ หลังเสียงเคาะประตูอลันก็ก้าวเข้ามา

"คุณมารบกวนอะไรเจ้านายของผมอีกล่ะ ฟรองซัวส์"

เห็นตัวปัญหาแล้วสินะ

"เรากำลังจะมาปรึกษากันเกี่ยวกับ .. แม่สาวน้อยปริศนานั่นอยู่ต่างหากล่ะ" เริ่มจริงจัง

"ครับ" อลันตอบมาแค่นั้นแหละ

"ครับอะไร .. อลัน" หนุ่มสำอางวีน

"ผมขออนุญาตนั่งด้วยได้ไหม?" ถามยิ้มๆ

ฟรองซัวส์เหวี่ยงค้อนก่อนขยับตัว เลขาฯหนุ่มหล่อมากกกกก .. ฉวยโอกาสลงนั่งเบียด

"วันนี้นายยังไม่ได้จูบทักทายฉันเลย อลัน" ทวง

ดาม่อนกลอกตาทำท่าระอาให้กับสองสหายผู้ที่มีรสนิยมเดียวกัน

"นี่ห้องทำงานของฉัน ถ้าไม่ไหวก็ลงไปข้างล่างกันโน่นเถอะ ห้องพักพวกนายก็มีอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ?"

เสียงทุ้มแนะนำหน้าขรึม

"ไม่สิ วันนี้ฉันจะมาเซ้าซี้นายเรื่องเด็กนั่นถ้านายจะไม่แกล้งมาทำเป็นไม่สนใจ" ถูกดักคอ

"อลันเขาตอบปัญหาเหล่านี้ให้นายได้ด้วยนี่ ก็ไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องมาถามอะไรฉันเลย"

"ผมบอกเขาแล้วว่าที่เจ้านายต้องรับดูแลเด็กนั่น เพราะเขาจำข้อมูลอะไรตัวเองไม่ได้เลยสักอย่าง ที่เราไม่ได้ออกประกาศตามหาญาติ เพราะผมให้คนไปเช็คดูแล้วรวมถึงจากทางโซเชียลต่างๆ .. ก็ยังไม่เห็นมีใครมาแจ้งค้นคนหาย แต่ถ้าหากเราประกาศออกไป ก็เกรงว่าอาจจะมีพวกค้ามนุษย์จะมาสวมรอยมารับไปซะสิ"

"นายก็คอยเช็คประวัติคนที่มารับก่อนก็ได้นินา"

"ผมเองก็มีงานล้นมืออยู่มากเลยนะครับ ยิ่งโดยเฉพาะแค่จะมาตามตอบปัญหาจากคุณได้หมด ข้อมูลในสมองของผมก็ดูว่าจะโลว์เมมโมรี่หมดละ" โอด

"ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเพิ่มเลยหรือ?"

ดาม่อนยกกำปั้นมาใช้เท้าคางฟังรายงานด้วยท่วงท่าสบายๆ

"ไม่ครับ ทุกอย่างนิ่งเงียบมาก" อลันขยับตัว

"ที่สำคัญเราไม่พบร่องรอยอะไรใดๆ ที่จะบ่งบอกที่มาที่ไปของเด็กนั่นได้เลย ผมส่งคนไปเช็คกับกล้องวงจรปิดในเมืองต่างๆ ใกล้ๆ เผื่อจะได้เบาะแสอะไรบ้างก็ไม่มี"

"เด็กนั่นอาจมากับรถส่วนตัว ไม่ได้จอดแวะพักที่ไหนเหมือนพวกเราหรือเปล่า?" ชายตัวบางร่างเล็กสุดในกลุ่มตั้งข้อสังเกต

"จากลักษณะ กิริยามารยาทกับเสื้อผ้าและการแต่งตัว แม้จะประหลาดไปหน่อยแต่แฟชั่นสมัยนี้มันมีให้เลือกแต่งกันหลากหลายเลยใช่ป่ะ?" งงเองอีก

"สรุปโดยรวม ฉันว่าเด็กนั่นต้องเป็นลูกเศรษฐีคนใดคนหนึ่งในตระกูลเก่ามากแน่ๆ"

"แต่เขาก็ไม่ควรไม่รู้จักรถลีมูซีนกับวิกิพีเดียด้วย ผมสังเกตเห็นว่าเด็กนั่นดูแตกตื่น.. เหมือนว่าจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พวกเราคุยกัน"

"เขาอาจไม่เก่งภาษาอังกฤษ อาจจะเป็นเด็กสาวเชื้อสายฝรั่งเศสที่อาศัยตามชนบทหรือเปล่า ที่พ่อแม่ของเขาอาจหัวเก่าโบราณคร่ำครึมากๆ ไม่ยอมให้ลูกเล่นอินเตอร์เน็ต พวกเรายังได้ยินเขาพูดถึงแคว้นลีมูแซ็ง .. มันคือแคว้นโบราณของเรานี่?" 

"ใช่ คุณเองก็มีเชื้อสายมาจากฝรั่งเศสนี่นา และทุกปีต้องไปที่นั่น คุณก็น่าจะรู้ดีกว่าผมสิ" อลันตาปริบๆ "ที่น่าสังเกตอีกอย่างว่าถ้าเขาเป็นฝรั่งเศสทำไมจึงหลงทางมาที่นี่ แถมไม่รู้ว่าทางที่เขาจะไปมันเป็นทิศทางที่ตรงกันข้ามกันลิบลับ"

"ก็เพิ่งบอกอยู่นี่ไงว่าพ่อแม่เขาอาจไม่ยอมให้ลูกแตะอินเตอร์เน็ต อากู๋ จีพีเอสกับจีพีอาร์เอส ก็อาจจะแยกไม่ถูกเลยด้วยมังเลยไม่รู้ถึงความเป็นไปของโลกภายนอกที่มันหมุนไวประหนึ่งจะวาร์ปข้ามเวลากันซะขนาดนี้"

"แต่ทีวีก็น่าจะดูได้นะ" เถียงกันกับแฟนหนุ่มอีก

"อลัน! ไหน? .. เราตกลงกันแล้วไงว่าอยู่นอกบ้านฉันต้องเป็นผู้นำ .. และถูกต้องที่สุดเสมออะ!!"

"อ้าว!!" อเมริกันหนุ่มก็เมิ๊ดดดดดคำสิเว้า 

"พวกนายสองคนไปจีบกันข้างนอกไป" 

เจ้าของห้องสะบัดปลายนิ้วมือไล่ด้วยท่วงท่าของขุนนางในวังโบราณไม่ผิดเพี้ยน

"ตกลงนายจะรับดูแลเด็กคนนั้นไว้หรือ?"

"นายจะรับเลี้ยงเขาไว้เองก็ได้นะ"

เจ้าของร่างสูง ตาสีม่วงทำท่าเอือมระอานายจอมเซ้าซี้และทุกคนในที่นี้รู้ดีว่ามันไม่จริงจังอะไรนักหรอก

"ไม่ละ!! นายก็รู้ดีว่าฉันเลี้ยงผู้หญิงได้ไม่เก่ง"

"งั้นอลันล่ะ นายพอจะรับไปได้ไหม?" เพยิกหน้า

"น่าสนใจดีนะครับ"

"ไม่กลัวโดนต่อยหน้าตาแหกก็ลองดูได้นะ"

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********