ที่สำคัญมันดันคือ

 "แต่นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่าทำไมเราจึงยังไม่ประกาศตามหาญาติเขาเสียที?"

"นายไม่เห็นหรือว่าเด็กนั่นฟื้นขึ้นมาแล้วจำตัวเองไม่ได้?"

"นั่นสิ" เจ้าของตาสีฟ้านึกทบทวนความทรงจำที่เด็กสาวหมดสติไปเพียงไม่นานคนนั้นตื่นขึ้นมาแล้วดันจำอะไรไม่ได้ ... จำพวกเขาไม่ได้ไม่สำคัญ 

แต่ที่สำคัญมันดันคือ .. หล่อนจำตัวเองไม่ได้นี่สิ!! .. คือปัญหา ..

"แล้วไง?" 

ทำตาใสแจ๋ว แต่ดาม่อนรู้ดีอยู่แล้วว่าเขากำลังถูกเพื่อนผู้เซ้าซี้คนนี้กวนประสาท

นิ้วแตะเบาๆ ลงบนแท็บเล็ทนั่นแหละ

"อลัน .. นายเข้ามาที่นี่หน่อยสิ"

"ทะ..ทะ ทำไมนายจึงใจร้ายงี้ล่ะ!!"

ฟรองซัวส์ทำท่ายกมือมาเป็นผู้หญิงกรีดน้ำตา

"ผู้ชายเย็นชา!!"

ไม่ถึงอึดใจ หลังเสียงเคาะประตูอลันก็ก้าวเข้ามา

"คุณมารบกวนอะไรเจ้านายของผมอีกล่ะ ฟรองซัวส์"

เห็นตัวปัญหาแล้วสินะ

"เรากำลังจะมาปรึกษากันเกี่ยวกับ .. แม่สาวน้อยปริศนานั่นอยู่ต่างหากล่ะ" เริ่มจริงจัง

"ครับ" อลันตอบมาแค่นั้นแหละ

"ครับอะไร .. อลัน" หนุ่มสำอางวีน

"ผมขออนุญาตนั่งด้วยได้ไหม?" ถามยิ้มๆ

ฟรองซัวส์เหวี่ยงค้อนก่อนขยับตัว เลขาฯหนุ่มหล่อมากกกกก .. ฉวยโอกาสลงนั่งเบียด

"วันนี้นายยังไม่ได้จูบทักทายฉันเลย อลัน" ทวง

ดาม่อนกลอกตาทำท่าระอาให้กับสองสหายผู้ที่มีรสนิยมเดียวกัน

"นี่ห้องทำงานของฉัน ถ้าไม่ไหวก็ลงไปข้างล่างกันโน่นเถอะ ห้องพักพวกนายก็มีอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ?"

เสียงทุ้มแนะนำหน้าขรึม

"ไม่สิ วันนี้ฉันจะมาเซ้าซี้นายเรื่องเด็กนั่นถ้านายจะไม่แกล้งมาทำเป็นไม่สนใจ" ถูกดักคอ

"อลันเขาตอบปัญหาเหล่านี้ให้นายได้ด้วยนี่ ก็ไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องมาถามอะไรฉันเลย"

"ผมบอกเขาแล้วว่าที่เจ้านายต้องรับดูแลเด็กนั่น เพราะเขาจำข้อมูลอะไรตัวเองไม่ได้เลยสักอย่าง ที่เราไม่ได้ออกประกาศตามหาญาติ เพราะผมให้คนไปเช็คดูแล้วรวมถึงจากทางโซเชียลต่างๆ .. ก็ยังไม่เห็นมีใครมาแจ้งค้นคนหาย แต่ถ้าหากเราประกาศออกไป ก็เกรงว่าอาจจะมีพวกค้ามนุษย์จะมาสวมรอยมารับไปซะสิ"

"นายก็คอยเช็คประวัติคนที่มารับก่อนก็ได้นินา"

"ผมเองก็มีงานล้นมืออยู่มากเลยนะครับ ยิ่งโดยเฉพาะแค่จะมาตามตอบปัญหาจากคุณได้หมด ข้อมูลในสมองของผมก็ดูว่าจะโลว์เมมโมรี่หมดละ" โอด

"ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเพิ่มเลยหรือ?"

ดาม่อนยกกำปั้นมาใช้เท้าคางฟังรายงานด้วยท่วงท่าสบายๆ

"ไม่ครับ ทุกอย่างนิ่งเงียบมาก" อลันขยับตัว

"ที่สำคัญเราไม่พบร่องรอยอะไรใดๆ ที่จะบ่งบอกที่มาที่ไปของเด็กนั่นได้เลย ผมส่งคนไปเช็คกับกล้องวงจรปิดในเมืองต่างๆ ใกล้ๆ เผื่อจะได้เบาะแสอะไรบ้างก็ไม่มี"

"เด็กนั่นอาจมากับรถส่วนตัว ไม่ได้จอดแวะพักที่ไหนเหมือนพวกเราหรือเปล่า?" ชายตัวบางร่างเล็กสุดในกลุ่มตั้งข้อสังเกต

"จากลักษณะ กิริยามารยาทกับเสื้อผ้าและการแต่งตัว แม้จะประหลาดไปหน่อยแต่แฟชั่นสมัยนี้มันมีให้เลือกแต่งกันหลากหลายเลยใช่ป่ะ?" งงเองอีก

"สรุปโดยรวม ฉันว่าเด็กนั่นต้องเป็นลูกเศรษฐีคนใดคนหนึ่งในตระกูลเก่ามากแน่ๆ"

"แต่เขาก็ไม่ควรไม่รู้จักรถลีมูซีนกับวิกิพีเดียด้วย ผมสังเกตเห็นว่าเด็กนั่นดูแตกตื่น.. เหมือนว่าจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พวกเราคุยกัน"

"เขาอาจไม่เก่งภาษาอังกฤษ อาจจะเป็นเด็กสาวเชื้อสายฝรั่งเศสที่อาศัยตามชนบทหรือเปล่า ที่พ่อแม่ของเขาอาจหัวเก่าโบราณคร่ำครึมากๆ ไม่ยอมให้ลูกเล่นอินเตอร์เน็ต พวกเรายังได้ยินเขาพูดถึงแคว้นลีมูแซ็ง .. มันคือแคว้นโบราณของเรานี่?" 

"ใช่ คุณเองก็มีเชื้อสายมาจากฝรั่งเศสนี่นา และทุกปีต้องไปที่นั่น คุณก็น่าจะรู้ดีกว่าผมสิ" อลันตาปริบๆ "ที่น่าสังเกตอีกอย่างว่าถ้าเขาเป็นฝรั่งเศสทำไมจึงหลงทางมาที่นี่ แถมไม่รู้ว่าทางที่เขาจะไปมันเป็นทิศทางที่ตรงกันข้ามกันลิบลับ"

"ก็เพิ่งบอกอยู่นี่ไงว่าพ่อแม่เขาอาจไม่ยอมให้ลูกแตะอินเตอร์เน็ต อากู๋ จีพีเอสกับจีพีอาร์เอส ก็อาจจะแยกไม่ถูกเลยด้วยมังเลยไม่รู้ถึงความเป็นไปของโลกภายนอกที่มันหมุนไวประหนึ่งจะวาร์ปข้ามเวลากันซะขนาดนี้"

"แต่ทีวีก็น่าจะดูได้นะ" เถียงกันกับแฟนหนุ่มอีก

"อลัน! ไหน? .. เราตกลงกันแล้วไงว่าอยู่นอกบ้านฉันต้องเป็นผู้นำ .. และถูกต้องที่สุดเสมออะ!!"

"อ้าว!!" อเมริกันหนุ่มก็เมิ๊ดดดดดคำสิเว้า 

"พวกนายสองคนไปจีบกันข้างนอกไป" 

เจ้าของห้องสะบัดปลายนิ้วมือไล่ด้วยท่วงท่าของขุนนางในวังโบราณไม่ผิดเพี้ยน

"ตกลงนายจะรับดูแลเด็กคนนั้นไว้หรือ?"

"นายจะรับเลี้ยงเขาไว้เองก็ได้นะ"

เจ้าของร่างสูง ตาสีม่วงทำท่าเอือมระอานายจอมเซ้าซี้และทุกคนในที่นี้รู้ดีว่ามันไม่จริงจังอะไรนักหรอก

"ไม่ละ!! นายก็รู้ดีว่าฉันเลี้ยงผู้หญิงได้ไม่เก่ง"

"งั้นอลันล่ะ นายพอจะรับไปได้ไหม?" เพยิกหน้า

"น่าสนใจดีนะครับ"

"ไม่กลัวโดนต่อยหน้าตาแหกก็ลองดูได้นะ"

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********