จะตอบว่าไงดี .. ระหว่าง

 

บทที่ 4

คนขู่ใช้เสียงสองต่ำๆ อลันเลยจำใจยกมือเสมอไหล่ ทำท่าว่ายอมพ่ายแพ้

"แล้วตกลง ..นายจะต้องล้มเลิกแผนการเดินทางไปฝรั่งเศสด้วยไหม ดาม่อน?"

"คงไม่จำเป็น" 

ตวัดขาไขว่ห้าง มือนวดขมับ ยอมแพ้นายจอมตื้อ

"จะเอาหล่อนไปด้วยไหม?"

"ถ้านายเดาว่าเขาน่าจะมาจากที่นั่น .. ก็คิดว่าน่าจะทดลองพาเขาไปด้วย"

"เขาพูดภาษาอังกฤษกับเรา พอฟื้นมาก็ยังจะพูดภาษานี้กับเรานะครับ แลัวผมไม่เห็นว่าเด็กนั่นจะมีหางเสียงไปทางฝรั่งเศสสักนิดเลย" อลันตั้งข้อสังเกตอีก

"อันนี้ก็จริงด้วยแหะ ใช่ป่ะ? .. ดาม่อน" หาพวก

หากแต่เจ้าของชื่อแค่นิ่งฟังเฉยๆ คนถามก็คร้านที่จะรีดคำตอบอยู่แล้วล่ะ

"แล้วเรื่องลีมูซีนที่จู่ๆ ยางแตก .. แถมห้องผู้โดยสารที่เรานั่งมันระเบิดเองได้นั่นล่ะ ช่างประจำรถเขารายงานมากลับมาหรือยัง" ดูเหมือนนายจอมตื้อเพิ่งนึกขึ้นได้

"เขาก็ว่า .. ค้นหาไม่พบถึงสาเหตุอะไรเลยเช่นกัน มันปกติดี เขาแจ้งมาแบบนี้"

"หรือว่า .. จะเป็นเอฟเฟคจากอุกกาบาตพุ่งมาตกเหมือนที่มันเคยไปตกที่รัสเซีย เมื่อกลางกุมภาหลายปีก่อน .. หรือเปล่า? นายได้โทรเช็คกะนาซ่ามังเปล่า?" 

จินตนาการไกลไปโน้นเลยแหระ

"มันไม่น่าจะถึงขนาดนั้นหรอกน่าดาร์ลิ้ง!! เพราะถ้ามี ข่าวก็คงต้องลงกันสนุกสนาน..ลั่นทุกสื่อแล้วล่ะสิ โดยเฉพาะสื่อโซเชี่ยลที่มันคงทำให้เราคงได้รู้กันตั้งแต่วินาทีแรก ที่ตะกายกันออกมาจากเจ้าถุงลมนิรภัยเหล่านั้นได้แล้วล่ะครับ"

อลันกลอกตา .. ดาม่อนกุมขมับ

ฝรั่งเคส,

"เขา .. อยู่ไหน?"

คำถามที่ดูเหมือนจะเป็นคำติดปาก ที่คนถามเองก็คงไม่ทันจะรู้ตัวว่า ทุกครั้ง ยามที่ยื่นส่งสูทสุดเนี๊ยบให้แก่พ่อบ้านผู้ดูแลปราสาทกลางไร่องุ่นที่อดีตมันเคยเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นลีมูแซ็ง เพื่อให้ชายชรานำไปเก็บทุกบ่าย หลังจากเจ้านายหนุ่มเลิกงานกลับมาจากบริษัทที่ตั้งในตัวเมือง และสิ่งแรกที่เขาจะถามคือคำถามนี้

ฟรองซัวส์เดินไปนั่งแหมะบนโซฟาทรงหลุยส์ เพื่อที่จะรอรับถ้วยน้ำชากระเบื้องเคลือบลายสวยอยู่อย่างสบายอกสบายใจ ในขณะที่ตาสีฟ้ามีประกายพราวระยิบ..ขำ เพราะเริ่มสังเกตุและรับรู้พฤติกรรมผิดปกติของสหายได้ก่อนที่เจ้าตัวจะรู้ตัวเองซะอีก ในขณะเดียวกันกับที่อลันเดินหอบอุปกรณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานตรงไปยังห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

ปิดท้าย ตามมาด้วยไมเคิลที่ข้อมือยังคงพันแผล เนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อคราวที่ลีมูซีนมันระเบิดตัวเอง 

"อยู่ในครัวขอรับ .. นายท่าน" 

คำตอบรับที่สุภาพ อกผาย ไหล่ตึง เชิดหน้ามั่นใจ ภายใต้เสื้อผ้าชุดหัวหน้าคนรับใช้เรียบ เนี๊ยบ กริบของคนรับใช้ชายชรา

"ท่านต้องการจะเรียกหาคุณหนูหรือเปล่า?"

"ไม่" เดินไปหย่อนร่างนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวยักษ์ ที่ทำจากไม้มะฮอกกานี่แกะสลักลวดลายโบราณ

หัวหน้าคนรับใช้วางถ้วยชาหอมกรุ่น กับแซนวิซคาร์เวียร์พอดีคำ ประดับประดาหน้าตาหรูหราที่เพิ่งรับมาจากสาวรับใช้วัยรุ่นอีกทอดหนึ่ง

"เขาทำอะไรอยู่?" ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลงยังเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเริ่มทำงาน นั่นจึงไม่อาจจะมองเห็นใบหน้าอันปุเลี่ยนๆ ของพ่อบ้านชราที่ปกติธรรมดามักจะเป็นผู้ที่มีใบหน้าสงบนิ่งเฉย อย่างกับจะไม่เคยมีสิ่งใดเลยที่จะมาทำลายสติชายสูงวัยลงได้

"ครับ .. คือว่า .. นายท่าน" 

จะตอบว่าไงดี .. ระหว่าง 

เด็กสาวในอุปการะของเจ้านาย กำลังตั้งอกตั้งใจจะทำลายล้างห้องครัว หรือว่าจะตอบว่าแม่สาวน้อยนั่นกำลังจะปรุงยาพิษชนิดพิเศษให้นายหนุ่มได้ชิมกันดี

"คุณหนูเธอคงกำลังคิดหาวิธีปรุงอาหารอย่างไร..ให้ ...เอิ่ม... คือ"

ดาม่อนละมือ เอียงหน้า ปลายสายตา ขมวดคิ้วมอง

เอ็ดเวิอร์ดหันไปมองสบตาสีฟ้าสดที่เต้นระริกๆ ที่วันนี้เขาดูจะสงบปากสงบคำดีเป็นพิเศษเกินไปสักหน่อยอย่างขอความช่วยเหลือ

"อาหาร? .. ให้ผมหรือ?" 

เจ้านายหนุ่มเดาง่ายๆ .. ในรูปแบบคำถาม

และพ่อบ้านก็มีอาการปาดเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด

"เธอว่า..ท่านชอบดื่มกาแฟ" อ้อมแอ้ม

เอ๋..คำตอบ มันจะคล้ายการกล่าวหาเจ้านายเราไปไหมหว่า? ชายชราลอบคิดในใจ

"หรือ?" .. อืมมมมม .. ฟังดูน่าสนใจดี เจ้านายหนุ่มพยักหน้ากับตัวเอง

จากจะเริ่มลงมือทำงานก็เลยเปลี่ยนใจ

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********