"ก็น่าลองนะ"

 มีกลิ่นกาแฟหอมโชยมาจริงๆ เมื่อเขาก้าวเท้ามาจนใกล้จะถึงห้องครัวขนาดใหญ่หลังปราสาท

แต่ .. ไหน..เอ็ดเวิอร์ดบอกว่าหล่อนกำลังจะทำอาหาร? 

"ขะ .. คุณหนู! ไม่ค่ะ!! .. อย่าทำอย่า..ง ... อุ้ย!!"

ดาม่อนส่งสายตาคมกริบ ที่ยืนมองผ่านประตูปราสาทหินแบบเก่าแก่แต่เดิมที่ยังเป็นประตูไม้หนาหนักเปิดกว้างไว้เข้าไป ทีท่าเสมือนว่าเขาเดินผ่านมามากกว่าจะใช่ผู้ที่จะจงใจเดินตรงมาทางนี้แต่แรก

เห็นแล้ว ...

สาวน้อยร่างเล็กกระจ้อยแต่สวยสมส่วน ยืนงุนงงจ้องมองกระทะที่ตนถืออยู่ในมืออย่างสงสัย ก่อนจะหันซ้ายหัน ขวาเหมือนว่าจะมองหาอะไร .. สุดท้ายก็เงยหน้า .. ตาโต

จังหวะเดียวกันกับที่หญิงชรา หัวหน้าคนครัวที่เป็นผู้เห็นความเคลื่อนไหวของเขาก่อนใครเพื่อน 

นางหันมามองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะรีบก้มหัวทักทายเจ้านาย เดินมาหาหนุ่มเพื่อจะมารอรับคำสั่ง ทำให้ดาม่อนต้องหันมาพยัก หน้าตอบหญิงรับใช้ชรา ก่อนจะดูว่ายัยแม่สาวตัวป่วนนั่นกำลังมองหาอะไร

"น่ะ .. นายท่าน ต้องการจะรับอะไรหรือเจ้าคะ?"

ประหม่า ตกใจเลยถามไปตะกุกตะกัก

ก็ร้อยวันพันปี เจ้านายผู้นี้ไม่เคยจะก้าวเท้ามายังดินแดนศักดิ์สิทธ์ของนางเลยสักทีนี่นา เลยจึงเกรงว่าน่าจะมีอะไรผิดปกติ?

แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าใครกลับกลายเป็นสาวน้อยร่างจ้อย ใบหน้าเบื้อนแป้งลายพร้อยเป็นทาง ที่มือหนึ่งถือกระทะ อีกมือยกขึ้นมาปิดปากจิ้มลิ้มกั้นเสียงอุทานและจ้องมองมายังเขาด้วยตาคู่สีเขียวกระจ่างใสโตๆ

บ้าจริง!! ทำไมวันนี้เขาถึงได้กลับมาเร็วจังล่ะ?

ละ..แล้วเขาเห็นไหมว่าหล่อนกำลังทำอะไรลงไป กับเจ้าแป้งแผ่นแบนๆ ที่แม่ครัวนี่สอนให้เรียกมันว่าเค้กกระทะน่ะ

"ทำอะไร?" เสียงขรึม ทุ้ม ดุ

"พ่ะ .. แพนเค้กเจ้าค่ะ" แม่ครัวเป็นผู้ตอบ

และแล้วก็ ... แผละ!!

มีวัตถุเขละๆ ชนิดหนึ่งหล่นลงมาจากเพดาน

ดาม่อนโหย่งตัวไปชะโงกเหล่ตามอง ไม่ต้องเดาก็เข้าใจแล้วว่าสาวน้อยคนนั้นที่เมื่อกี้คงจะสงสัยว่าสะสารที่มันเคยอยู่ในกระทะของหล่อนนั้นจู่ๆ มันหายไปไหน

"ใช่ ..หน้าตามันเหมือนแพนเค้ก.. ผมเห็นแล้วล่ะ" 

หน้านิ่ง เนี้ยบ เย็นชา แต่ทว่า … หล่อมากกกกกกกก

โอเรออนเน่คิดถึงเขาอย่างแตกตื่น หัวใจดวงน้อยทำไมมันต้องเต้นถี่ตุบตับๆ ทุกทีที่เห็นหน้าเขาเลยก็ไม่รู้ แล้วยิ่งมาเจอกรณีน่าขายหน้าเช่นนี้ ออนเน่นี้นึกอยากจะให้ตัวเองเป็นแม่มดซะจริงๆ จะได้รีบเสกคาถาหายตัวหนีไปร้องไห้ซะให้ไกลๆ เลย

"มันไหม้?" เลิกคิ้วเป็นถาม

แน่ล่ะที่สีมันดำๆ แปลกๆ .. 

ก็ตอนมันผสมอยู่ในแป้ง สีมันไม่ได้เข้มจัดแบบนี้นี่นา .. เจ้าของดวงตาคู่สีเขียวแอบเถียงอยู่ในใจ อีกทั้งมันเริ่มจะวาวๆ ด้วยเกร็ดน้ำตา

ทำไมเขาถึงใจร้าย .. มีคำถามมากมายเยอะจัง?

ดาม่อนมองหน้า .. ผู้หญิงนี่มันอะไรกันนี่ .. แค่อยากแหย่หล่อนเล่นแค่นี้ทำไมต้องโกรธ?

"แพนเค้กรสกาแฟเจ้าค่ะ คุณหนูเธอสงสัยว่าถ้าต้องดื่มกาแฟกับขนมนี้ในตอนเช้า ทำไมเราถึงไม่เอามาใส่รวมกันในคราวเดียวเลยซะล่ะ ดิฉันเห็นว่ามันก็น่าจะทำได้ ... ก็เลย ... จะทดลองทำกันดูเจ้าค่ะ" 

กลัวอยู่ว่าเจ้านายจะบ่นเรื่องที่มันจะเสียของไปโดยเปล่าประโยชน์และจะโกรธจนคิดตัดเงินเดือน

"ก็น่าลองนะ" 

ดาม่อนทำท่าว่าเห็นด้วย เจ้าของห้องครัวโล่งใจ

"แต่ชิ้นนั้นน่ะ ..." 

พยักหน้าไปทางศพของเจ้าแพนเค้กที่มันหล่นลงมานอนตายสงบอยู่บนพื้น .. ต่อหน้าต่อตาเขาพอดี

"ไม่เอานะ"

จะ ... จะ ... จะ .. ใจร้ายยยยย!!

โอเรออนเน่มองสบตาสีม่วงอันมีเสน่ห์ลึกลับของเขาในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังผละไป .. 

ก็ยืนจ้องตาเขาจนตาแทบไม่กะพริบอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงจะไม่เห็นล่ะ! .. ที่แม้ว่าใบหน้าอันหล่อเหลายันเงาข้างหลังจะคงเรียบเฉย แต่รู้เลยว่าเขาแอบขำขันให้กับความคิดอันสร้างสรรค์ของหล่อนอยู่นี่นา

..คนใจร้าย!!.. 

ไม่รู้หรือไงว่าหล่อนนี้ตั้งใจจะเซอร์ไพรซ์เขาด้วยขนมที่รสชาติเดียวกับกาแฟขมๆ ที่เขาชอบดื่มนักหนานั่นน่ะ 

ปาดน้ำตา ... 

อุ้ย!! .. มือเปื้อนแป้ง .. แป้งเข้าตา ..

และแล้วก็เช้าต่อมา … บนโต๊ะอาหารท่ามกลางกลิ่นกาแฟหอมตลบอบอวล .. โชยฉุย

โอเรออนเน่นั่งแย้มยิ้มจนตาสีเขียวพราวพรายรับกับแสงแดดอบอุ่นยามเช้า .. เฝ้ารอคนๆ นั้นอย่างใจจดใจจ่อ

อลันเดินนำหน้ามา

เอ็ดเวิอร์ดผู้ยืนเชิดหน้าอกผายรอจะขยับเก้าอี้ให้แก่ผู้เป็นเจ้านาย 

(ในใจชักเริ่มคิดได้ว่า .. หรือนี่ อาจจะเป็นการได้รับใช้เขาครั้งสุดท้ายในชีวิตใช่หรือไม่?)

ฟรองซัวส์ยิ้มทักทายก่อนเดินมาจุ๊บแก้มหญิงสาวที่เขานึกช้อบชอบอัธยาศัยคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********