ซวยอะไรแต่เช้าเลยวะนี่กรู~

 

บทที่ 5

เอิ่มมมมม… ไม่นับตอนที่เขาตะโกนเรียกออนเน่ว่า 'นังแม่มด!!' เพราะตกใจที่จู่ๆ ก็เห็นผู้หญิงนุ่งกระโปรง รุ่มร่ามหล่น..ผลั๊ก! .. ลงมาใส่ตักเพื่อนรักของเขาอย่างน่าพิศวงอย่างนั้น

"เมื่อคืนหลับสบายดีไหมสาวน้อย?" เขาทัก

"ฝันเห็นหมาป่าตัวยักษ์สีดำสนิท เขี้ยวสีเงินยาวเฟี้ยวเชียวค่ะ ตกใจวิ่งหนีก็ไม่พ้น โดนตะครุบจนสะดุ้งตื่นเมื่อใกล้จะเช้า" ออนเน่เงยหน้ามาตอบด้วยสีหน้าออกแนว .. ขอบคุณสำหรับคำถาม

"อ่อ .. ตีความว่า..น่าจะเจอเจ้าบ่าวในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ล่ะ" คนเจ้าเล่ห์ขยิบตาทะเล้นๆ มาให้ก่อนหันไปมองข้างหลังที่ดาม่อนกำลังจะเดินเลยไปทรุดตัวนั่งทางหัวโต๊ะ

"อ้าว ..นั่นไง..มาแล้ว" 

(ก็กำกวมไง..จะอะไรล่ะ!)

คนที่ยังนั่งงงกับคำว่าเจ้าบ่าวอยู่ เพราะยังไม่เคยมีใครอธิบายศัพท์คำนี้ให้ได้ยินมาก่อนจึงสงสัย

"หมายถึงดาม่อน หรือหมายถึงตัวอะไรนะที่คุณเรียกตะกี้ .. บ่าวๆ" สาวน้อยพาซื่อแต่อลันที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่เมื่อก่อนหน้าขำก้ากก่อนจะรีบหุบปากตัวเองเงียบกริบ ไมเคิลเดินมาตบหลังทักแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในอารมณ์ขันที่ดูผิดกาลเทศะของเพื่อนเท่าไรเพราะเดินเข้ามาหลังสุด..จึงไม่ได้ยินเรื่องราว

ขณะที่ดาม่อนที่ก็ได้ยินไม่ถนัด ยังชะงัก เงยหน้าขึ้นมาสงสัย

"นายสอนคำสัปดนอะไรให้เขาเรียกอีกล่ะ?"

นี่ก็อีกคน .. 'สัปดน' คืออะไร? 

แล้วมันกินได้เหมือน 'สับปะรด' หรือเปล่า?

โอเรออนเน่หันซ้ายหันขวา

"ไม่นะ ป่าวเลย ใช่ป่ะอลัน" หันไปยักคิ้วให้แฟน

อลันทำหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก 

(ซวยอะไรแต่เช้าเลยวะนี่กรู~)

ดาม่อนมองลูกน้องที่เป็นสหายอีกคนอย่างระอา 

นี่ไง .. ผลร้ายของคนที่ตกอยู่ในความรัก ที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของคนที่ตนรักตลอดเวลาเลย ใช่ไหม!!

"เอามาเลี้ยงได้หรือเปล่าคะ?" ยังสงสัยไม่เลิก

"ไอ้ตัวเมื่อกี้นี้น่ะหรือ .. ได้สิๆ .. น่ารักจะตาย ดุๆ นิดหน่อย แต่อร่อย แซบส์..เฟ่อรรรรรร์" ฟรองซัวส์รัวลิ้น

"มันกินได้ด้วยหรอ?" คิดถึง..หมู ปลา ไก่ กุ้ง ไปโน่น~

"อร่อย .. แซบ!!"

ยืนยันกระดี้กระด้า ตาสีฟ้าส่อแววสนุกสนานได้ไม่เลิก

"แล้วอะไรคือ 'แซบ' คะ?" งงหนักไปอีก

"ก็อร่อยนี่ละ และก็เผ็ดๆ ด้วย!!" 

คราวนี้โอเรออนเน่ทำท่าแลบลิ้นออกมา .. โบกมือพัดปากตัวเองประกอบ เพราะเคยเจอฤทธิ์ปาปีก้าที่มากับพิซซ่าที่อลันเคยซื้อมาฝาก

"มันคือตัวอะไร?" คนหน้าเข้มคมนิ่ง ชักรำคราญ

"เจ้าบ่าว .. ออนเน่เขาอยากจิเลี้ยง .. เจ้าบ่าว"

ดาม่อนถึงกับสำลักกาแฟ .. เอ็ดเวิอร์ดกุลีกุจอส่งผ้าเช็ดปากให้เจ้านาย

"ฉันจะเอามาเลี้ยงบ้างได้ไหมคะ ดาม่อน?" 

"เหลวไหล!!" ดุหล่อนแต่ตามองเพื่อน..ขุ่นขวาง

"อุ้ย .. ถ้าเจอตัวนี้คุณไม่ต้องเลี้ยงหรอกออนเน่"

แล้วฟรองซัวส์ล่ะ .. กลัวที่ไหน?

"โว้ย!! นี่มันอะไร!!"

อลันคายแผ่นแป้งสีคล้ำราดน้ำผึ้งที่พึ่งกัดเข้าไปทิ้งแล้วรีบล้วงคอจะได้ให้อาเจียน ฟรองซัวส์ที่หันมาเห็นท่าทางหนุ่มคนรัก .. หน้าเขียวจะชักดิ้นก็กรีดเสียง

"อ้าย!! ใครวางยาพิษ!! ใครวางยาพิ้ดดดดดดส์... อ่ะ! นายอย่าแตะต้องมันนะดาม่อน .. ด้วยความเคารพ ฉันไหว้ล่ะ ... นายอย่าไปแตะมันเชียวนะ!!"

หนุ่มจอมสำอางแตกตื่นโวยวายรีบตะกายจะไปดูใจหนุ่มคนรักที่ยืนจกลิ้นตนเองให้วุ่น แต่หมอนั่นก็ยังจะไม่วายห่วงเพื่อนรักที่ตนเคารพบูชา

"บ้าชิบหาย ใครวะกล้ามาล้วงคอพญาหมาป่า!!"

เงยหน้ามามอง..แต่สิ่งที่เห็นคือ ..

ดาม่อนที่ท่าทางใจเย็นมาก... กำลังนั่งเคี้ยวแผ่นแป้งตุ้ยๆ โดยมีสาวน้อยโอเรออนเน่นั่งซึ้งใจน้ำตาคลอและเอ็ดเวิอร์ดที่ปกติจะสุขุมเย็นชา ยืนทำหน้าสยองๆ บวกจะร้องไห้ ..คงจะเสียดายชีวิตแทนเจ้านายสุดที่รักอยู่กระมังน่ะ?..

ส่วนไมเคิล เอิ่มมมม กำลังทดลองเอาส้อมเขี่ยๆ ดมๆ พิสูจน์หลักฐานอาหารพิษนั่นอยู่อย่างขมักเขม้น

"ดาม่อนนนน นายยังจะกินมันเข้าไปทำม้ายยย!! ไม่เห็นหรือว่ามันกำลังจะฆ่าอลันแฟนฉันอยู่ .. ฮือๆ อลัน นายอย่าตายนะ .. ไมค์นายช่วยโทรฯตามรถพยาบาลให้ฉันทีสิ ฉันตกใจ ฉันกดเบอร์ไม่ถูก!" ..ร้องไห้ฟูมฟาย.. 

แล้วพอหันมาเหลียวมองแฟนตัวเองอีกที

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********