"ผมยังไม่ตายแหะ?"

 "อ้าว?"

"ผมยังไม่ตายแหะ?"

ห้องทั้งห้องนิ่ง เงียบกริ๊บ ... ลงไปสามวิ

"เอาสามนาทีชีวิตเมื่อกี้ของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ..  อลัน" ทำเสียงสองได้น่าสยดสยองมากเลยเชียวล่ะ

และแล้วก็ตามมาด้วยเสียง .. 

ตุบ!!! ตับ!! ตุบตับๆ .. โอ้ย!!

ผลั๊ก!! ผลั๊วะ!! .. แคว๊กกกกกก!! ตึง!! 

"โอ๊ยๆ!! ที่รักจ๋า.. ผมขอโทษ .. ก็ผมคิดว่ามันเป็นยาพิษจริงๆ นะ!! รสชาติพิลึกพิลั่นขนาดนั้น!" อลันมุดหลบหมัดกับฝ่าเท้าของแฟนตนที่ใต้โต๊ะ

ดาม่อนยังเคี้ยวแผ่นแป้ง 'รสพิลึกพิลั่น' ราดน้ำผึ้ง .. ด้วยใบหน้าออกแนวเซ็งๆ ไม่คิดจะสนใจสองสหายคู่รักที่กำลังจะฆ่ากันตายซะบ้างเลย

แค่นี้โอเรออนเน่ก็รู้แล้วล่ะว่า 

นี่กระมัง...ที่ทำให้ดาม่อนจึงได้ดูเย็นชา ไม่สนใจโลกอยู่ตลอดเวลา สาเหตุก็เนื่องเพราะ..เขาคงจะต้องมีชีวิตที่เผชิญอยู่ .. เอิ่มมม .. ท่ามกลางความโกลาหลตลอดเวลาอย่างนี้นี่เอง .. ใช่ปะ? .. น่าเห็นใจจัง ..

ยังจะไม่คิดถึงแพนเค้ก .. ที่เป็นต้นเหตุแท้จริงนั่นสักนิดหรอกหรือ? .. เอ็ดเวิอร์ดกระแอมกระไอในขณะที่

โถ ... ดาม่อน ..

คุณนี่ช่างเป็นผู้ชายหน้าตาดี .. ที่น่าสงสาร ..

ตาสีเขียวที่เฝ้ามองเขาอย่างหลงใหลและเห็นอกเห็นใจ ..มือ..หยิบแผ่นแป้งผลงานตนเองขึ้นมากัดบ้าง .. ก่อนจะปล่อยมันทิ้งลงบนจานจนเกิดเสียงดัง .. เคล้ง!!

คายทิ้ง .. อุทาน

"วั๊ย!! ยาพิษ!!"

ดาม่อนเหลือบตาขึ้นมามองกิริยา .. ตกใจในฝีมือการทำอาหารรสชาติ 'พิลึกพิลั่น' ของตนเองได้อย่างน่าตลก โก๊ะๆ ..เรียกรอยยิ้มขำขันให้กระตุกขึ้นบนมุมปากของชายหนุ่มใหญ่ได้โดยที่เจ้าของมันเองก็ยังไม่รู้ตัว

โชคดีที่ยัยตัวป่วนมัวแต่สาละวน เอื้อมมือหาแก้วน้ำดื่มที่มันวางอยู่ตรงหน้าแล้วอย่างวุ่นวาย

"เจ้ากาแฟนี่มันช่างขมจะตายไปค่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณฝืนใจดื่มมันเข้าไปได้อย่างไรกันทุกเช้าๆ"

อ้าว? ตกลงแล้วแม่สาวน้อยคนนี้ยังคิดไม่ได้เลยใช่ไหมว่ามันไม่ใช่ที่รสขมของกาแฟ แต่มันเป็นเพราะหล่อนทำอาหารฝีมือแย่มากต่างหาก .. ไม่ใช่หรือ? 

ไมเคิลเงยหน้ามาคิดในใจ แถมมองไปยังใบหน้านิ่งๆ ของเจ้านายเป็นเชิงปรึกษาว่า .. 

เอาไงดีครับเจ้านาย จะให้ผมฝังหล่อนทำปุ๋ยเลยดีไหม? ..ต่อไปเจ้านายจะได้ไม่ต้องปวดหัวไง .. อะไรงี้

ดาม่อนมองตอบไปว่า

ใจเย็นๆ น่าสหาย..ประเดี๋ยวต้นไม้ก็พากันล้มตายหมดทั้งป่าพอดีน่ะสิ

"คุณพอ ... จะจดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองขึ้นมาได้บ้างหรือยัง?" จู่ๆ คนหน้าขรึมก็ตั้งคำถามขึ้นมา

"ค่ะ" นั่งหลังตรง วางมือสงบเสงี่ยมแต่ก้มหน้า

"คุณคงเบื่อที่จะดูแล .. ผู้หญิงที่คอยแต่จะสร้างความเสียหายให้แก่คุณบ่อยๆ แล้วใช่ไหมคะ" 

ดาม่อนแอบกลอกตา 

เอาแล้วไง .. โลกช่างไม่ยุติธรรม!! 

ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ถึงต้องมีวิชาดราม่าติดตัวมาทำให้ผู้ชายต้องปวดหัวอย่างนี้ซะแทบทุกคนเลยล่ะ แต่บอกตรงๆ แม้จะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มามากมาย .. แต่ทำไมครั้งนี้เขาจึงได้รู้สึกว่ามันรับมือได้ยากจัง

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ..แล้วก็จะพยายามจดจำอะไรๆ ขึ้นมาให้ได้เร็วที่สุดเลยค่ะ ฉันสัญญา ดาม่อน"

"คุณไม่เห็นจำเป็นที่ต้องสัญญาอะไรเลยนี่นา"

เจ้าของใบหน้าเฉยชาทำตาปริบๆ

สมองของนักธุรกิจจอมฉมัง กำลังคิดหาวิธีรับมือกับแม่สาวอินดี้คนนี้สุดฤทธิ์ หล่อนยิ่งท่าทางจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจอะไรยากซะด้วยสิ

"ฉันจะออกไปเดินเล่นในป่า" 

"ทำไมต้องในป่า?" ดวงตาสีม่วงมีแววงุนงง 

"เมื่อวานคุณกรุณาพาฉันไปนั่งรถเล่นในเมือง" 

"ครับ" ตอบรับทั้งยังไม่แน่ใจว่า..นั่นเป็นประโยคตอบคำถามของเขา หรือบอกเล่า หรืออะไรกันแน่

"ฉันรู้ดีค่ะว่าคุณมีเจตนาจะพาฉันไปดูยังสถานที่ต่างๆ เพื่อหวังจะให้จดจำได้ว่าแถวนี้เป็นที่ที่ฉันคุ้นเคยหรืออาศัยอยู่มาก่อนหรือไม่ .. ใช่ไหมคะ?"

"ทำไมคุณคิดว่าผมจะทำอย่างนั้น ในเมื่อผมรู้ดีว่าคุณพูดฝรั่งเศสได้ไม่คล่องไปกว่าภาษาอังกฤษ"

"งั้นหรือคะ" พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง

"ก็ไม่เชิง" คู่สนทนาก็มีแววลังเล

"ผมแน่ใจว่าคุณสื่อสารภาษาอังกฤษได้ แต่มันก็เป็นสำนวนที่แปลก" เขาตั้งข้อสังเกต 

"งั้นหรือคะ" ตอบประโยคเดิมมา .. ตาใสแป๋ว

ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองจะหายใจลำบากก็เลยหันไปมองไมเคิล .. เห็นชายร่างยักษ์กำลังหยิบแผ่นแป้งมาใช้ลิ้นแตะๆ .. เตรียมฆ่าตัวตาย

"ฉัน .." มีความลังเลชัดมากอยู่ในน้ำเสียง

"ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยกับคนมากมายข้างนอกนั่น" 

สารภาพ 

"ฉันกลับรู้สึกชินกับสถานที่เก่าๆ ..เหมือนแบบในปราสาทนี่ .. แล้วก็ที่ๆ เป็นต้นไม้เยอะๆ มากกว่าเจ้ารถควักไขว่เสียงดังข้างนอกนั่นน่ะค่ะ"

"คุณเคยมาที่นี่หรือ?" เขาถาม ประหลาดใจ

"ไม่ค่ะ .. คือฉันหมายถึง .. ไม่รู้สิ"

"แล้วกับในปราสาทเก่าที่สก๊อตล่ะ?"

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

*********