"ว่าที่คู่หมั้นของฉันเป็นใคร?"

 

บทที่ 7

นาฬิกาแขวนของเก่าโบราณ หากทว่า..ยังคงรับใช้บอกกาลเวลาได้อย่างเที่ยงตรง บ่งบอกว่า อีกสิบสองนาที  จะเที่ยงคืนที่อากาศโปร่งโล่ง ลมจากหน้าต่างพัดเบาๆ

แต่แล้วจู่ๆ ไฟฟ้าทุกดวงในห้องกว้างขวางดับพรึ่บ!! .. โดยไม่มีสัญญาณใดๆ

หากแสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์ก็ยังคงทำงานนิ่ง ราวปกติ .. แต่แล้วเสียงหน้าต่างกระจกกว้างทรงโค้งคลาสิคที่กรุไว้ตามความยาวของระเบียงก็โดนลมพัดอู้ ตีตึงๆ เสียจนกระจกสั่น ก่อนจะมีบานหนึ่งที่เปิดราวกับถูกใครผลักให้เปิดผลัวะ! สายลมปริศนาผิดธรรมชาติจากภายนอกพัดพุ่งกรู จนแม้แต่ผ้าม่านสองชั้นอันหนาหนักปักมือด้วยลวดลายจากช่างยุควิคทอเรียยังปลิวไสวราวกับใบไม้บางเบา .. มิใยที่เจ้าของห้องจะยอมเงยหน้ามาดูความผิดปกติที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวแม้เพียงสักเล็กน้อย

ทันใดนั้น..จากปลายหน้าต่างก็ปรากฏเสียง...ฟิ้ว!!

และที่ต้นเสียงเกิดประกายจากแสงหนึ่งที่กระทบ สะท้อนจากแสงจันทร์เสี้ยวเหนือกรอบหน้าต่างทรงสูง

ประกายแสงพุ่งปลิว .. วิ่งเข้าสู่ร่างสูงสง่าที่ยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานของตน .. มิสนใจ .. จนมันพุ่งผ่านเลยไปตกกระทบผนังหิน .. แล้วเจ้าวัตถุปริศนาก็สลายหายไปในวิบนาทีเดียวกัน

หากแต่คมของเจ้าวัตถุนั่นก็ยังทิ้งรอยเชือน เฉียดข้างแนวกรามแข็งแกร่งของดาม่อน จนส่งผลให้ปากบาดแผลมีน้ำสีเข้มข้นเหนียวเหนอะไหลซิบ

"หากคิดตั้งใจว่าจะฆ่าฉัน นายควรเล็งให้ต่ำกว่านี้นะ..ไรอัน" วาจาฟังเยาะเย้ยแต่เฉยชา..ทั้งที่ยังจะไม่เงยหน้า

"ไม่เอาน่า ดาม่อน..นายก็รู้ว่าถ้าฉันคิดจะฆ่าแกงนายจริงๆ ฉันต้องใช้กระสุนเงิน"

คนตอบ .. ยืนสูงฉลูดพิงกรอบหน้าต่างไขว้ขาใน ท่วงท่าที่ยกปลายนิ้วมือตนเองมาพิจารณาเล่น 

(สงสัยว่าน่าจะขวยเขินอยู่ในใจ ที่ปาผิดเป้าไปซะขนาดนั้น)

เจ้าของใบหน้าที่ปรากฏบาดแผลเมื่อครู่ จู่ๆ เลือดสดที่ไหลซิบก็สลาย บาดแผลก็หายไปทันตา เหลือไว้เพียงแค่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเฉกเช่นเคย

"นายมีธุระอะไร?" คำถามยังคงเย็นชา ขณะปรายตาไปมองที่ประตู เห็นเงาร่างขององค์รักษ์ตัวยักษ์เดินกุมหลังคอเข้ามา ตามหลังด้วยเอ็ดเวิอร์ดที่คงได้กลิ่นแขกผู้ที่เจ้าของบ้านไม่เคยจะเชื้อเชิญ เพราะหมอนี่ก็มักจะพกพาความหน้าทน..เดินเข้า เดินออก..บ้านนี้ราวสนามเด็กเล่นอยู่เสมออยู่แล้ว

"มาแก้ข่าว ที่นายปากพล่อยบอกแม่สาวน้อยเมื่อบ่ายนี้ไปไงว่าฉันมันเป็นแค่โอเมก้า หมาหัวเน่า..เข้ากะฝูงไม่ได้" คนพูดกัดเขี้ยวตัวเองกรอดๆ

"อ่อ" .. ยังเย็นชาได้เสมอต้นเสมอปลาย

"นายควรจะขอโทษอย่างสุภาพๆ .. ในแบบที่นายควรจะทำหน่อยนะ ดาม่อน" ทิ้งหางตาสอนมารยาท

"ใช่ป่ะ? .. ไมเคิล" หาพวก

"ว่าแต่เขา..ทั้งที่คุณเองก็ควรเคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ไม่ใช่ แอบมาฟาดกะบาลผมแล้วพยายามตะกายปีนหน้าต่างเข้าหาพี่ชายคุณแบบนี้ .. ไรอัน" 

ไมเคิลเตือนความทรงจำอาคันตุกะยามดึกแบบเนิบๆ

"หื้อ!! ไม่เอาน่า นี่ผมกระโจนเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่าผ่าเผยที่สุดเลยนะ" โบกปลายนิ้วมือไหวๆ เหมือนอีกฝ่ายพูดเรื่องเหลวไหลไร้สาระ .. "ไม่ได้ตะกายเข้ามาอย่างที่คุณกล่าวหาสักหน่อย"

"อีกอย่างผมแค่อยากทดสอบ คุณเป็นถึงบอดี้การ์ด คงต้องระวังรอบครอบให้มากกว่านี้ไง"

"คุณมีเชื้อสายอัลฟ่า มีพลังเหนือว่าผม คุณต้องไม่ลืมข้อนั้น"

"อ่อ .. ใช่ .. ลืม .. งั้นคุณช่วยบอกพี่ชายผมด้วยสิ ว่าผมคืออัลฟ่า ไม่ใช่โอไมก้าหางแถวเพราะเหมือนหมอนี่ก็จำมันไม่ได้แล้ว"

"ขอบคุณสำหรับคำขอโทษ" ไมเคิลตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งกับศึกสายเลือดด้วยแล้วงานนี้ ..รีบตัดจบสนทนา

"ด้วยความไม่ยินดี" ไรอันก้มหน้ายกปลายนิ้วกุมขมับล้อเลียนท่าของดาม่อนยามเขาปวดหัวกับอะไรสักเรื่อง

"ตกลงจะบอกได้หรือยังว่านายมานี่ .. มีธุระอะไร"

เจ้าของสถานที่นั่งมือประสาน .. วางคางมองตรง หลังจากยอมปล่อยให้เด็กชายจอมกวนทั้งคู่ทักทายกันพอหอมปากหอมคอพอแล้ว

"ท่านย่า .. ให้มาเรียกนายกลับไปดูตัวคู่หมั้น เตรียมแต่งงาน"

"แต่งกับใคร?" ใบหน้านิ่งๆ ชักเริ่มจะขมวดคิ้ว

"เอ๊า!! ก็แต่งกับคู่หมั้นนายน่ะสิ"

"ฉันมีด้วยหรือ?"

"มี"

"ตั้งแต่เมื่อไร?" 

ใช้น้ำเสียงอย่างกับถามว่าวันนี้มีรายการทีวีอะไรดูแบบนั้นเลยนะ .. เอ็ดเวิอร์ดอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ

"ท่านย่าเพิ่งหาให้นายได้เมื่อปลายสัปดาห์ก่อน" 

คนส่งสาส์นแจ้งข่าวหน้าตายได้ไม่ผิดเพี้ยนกัน

"ทำไมฉันไม่ยักจะรู้เรื่องนี้" 

"ก็นี่ไง .. ฉันถึงได้รีบมาบอก" น้ำเสียงภาคภูมิใจยิ่ง

"แต่ฉันกับเอ็ดเวิอร์ดได้กลิ่นของนายมาวนเวียนอยู่ที่นี่ตั้งแต่ต้นสัปดาห์แล้วนะ" แจงให้ฟังเนิบๆ

หันไปมองหาฟรองซัวส์สหาย .. ที่ในอีกสถานะหนึ่งเขาก็คือลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ที่มาจากทางสายบิดาของเขากับไรอันคนนี้นี่ล่ะ ที่เพิ่งสังเกตว่าทำไมจู่ๆ หมอนั่นกับแฟนหนุ่มวันนี้ถึงได้หายตัวไปกันทั้งคู่ .. เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ อย่างเจ้าฟรองซัวส์..ไม่น่าจะพลาดข่าวได้เลยนี่นา .. นอกซะจากว่า ..

"ว่าที่คู่หมั้นของฉันเป็นใคร?"

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********