วิ่งมาชะงักอยู่หน้าประตูห้องตัวเองแล้วนึกขึ้นได้
แย่จริง! ปกติตอนเป็นคนธรรมดาหน้าตาน่ารักๆ .. ก็เห็นอยู่ว่าดาม่อนจะนอนปิดประตูมิดชิดด้วยนินา!!
นั่นสิ!! คนเย็นชาหน้าตาย..แต่ไม่ยอมทิ้งลายเสือผู้หญิงคนนี้ เขาเองก็ชอบจะเรียกสาวๆ จากคลับชั้นสูงมาเป็นเพื่อน...นอนจับมือ จ้องตา สวดมนต์ด้วยกันบ่อยๆ นี่สิ!! .. (ฟรองซัวส์บอกมาแบบนี้)
ว่าจะทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วนะเรื่องนี้ .. แต่หล่อนก็แอบน้อยใจเขาอยู่นิดหน่อยเอง..ใช่ไหมล่ะ? ...
เดี๋ยวนะ! .. นี่มันใช่เวลาจะมาเศร้าปนหึงหวงป่ะ!!
ฉันต้องหาทางเข้า ..ไปให้ดาม่อนแก้คำสาปนี้เสียก่อนสิ!! เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยมาดราม่ากันต่อ
เอาน่ะ! เข้าทางประตูไม่ได้ .. งั้น..ก็ต้องไปปีนเข้าทางหน้าต่าง
ใช่สิ!! เลาะไปทางระเบียงห้องก็ได้นี่นา ฉันเป็นแมวนะ ... ฉันต้องทำได้สิ!!
อือออออ ... แต่ว่าทำไมมันสูงปรู๊ดปรี๊ดเลยอ่ะ!!
ทุลักทุเล ..แต่ก็หาทางปีนป่าย.. สุดท้ายก็มุดเข้าทางช่องใต้เพดานทะลุมาเข้าหาเขาได้จนได้นั่นล่ะ แต่ว่ามันดันมาโผล่เอาตรงใต้คาน .. เหนือเตียงขนาดยักษ์ทรงโบราณสี่เสาของเขานี่แหละ
จ้องจะหาทางไต่ลงไปได้ แต่มันก็ไม่มีที่ให้ลงเลยนะ
ชะโงกมองดูบนเตียง..ก็..เอิ่มมมมม .. เป็นไปตามที่คาด
บนเตียงเห็นเพียงแผ่นหลังขาวจั๊วะ ของสาวนางหนึ่งที่กำลังขยับไหว..สวดมนต์เนิบนาบๆ .. อยู่บนร่างสีเข้มที่นอนยกสองแขนมาไพล่ของศีรษะ มองร่างสาวสวยด้วยสายตาเฉยเมย แต่นานๆ ที จึงจะเห็นเขาขยับมาจับเอวแม่สาวนั่นสักครั้ง
ดาม่อนเรียกผู้หญิงจากคลับชั้นสูงมาใช้บริการไม่ซ้ำหน้าอีกล่ะ .. เซ็งนะ .. แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา
ขอโทษนะคะที่เข้ามาขัดจังหวะ
แต่ธุระของฉันสำคัญกว่าค่ะ!!
หลับหูหลับตา ทิ้งดิ่งร่างสี่ขาลงมา ม้วนตัวตะกายอากาศอย่าง ..เอิ่มมมม.. ไม่ค่อยจะสง่างามอย่างที่วาดภาพเอาไว้นักหรอก
ตุบ!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ตัวไร!! ตัวอะไรอะ!!"
แหง๋ววววววว!! แอร๊ว!!
(ก็แมวไงล่ะ .. เห็นเป็นปลาสวายหรือไงฟร่ะ!!)
แผ่นหลังเนียนนุ่มๆ มันลื่นมากมาย ออนเน่ที่ทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ ตกกะใจ ทั้งจิกทั้งตะกายข่วนแผ่นเนื้อนวลขาวแควกๆ .. พอตั้งหลักได้ก็ตั้งท่าจะกระโจนหนีคดีที่เพิ่งหล่นลงมาก่อแล้วจู่ๆ ก็ถูกมือแข็งแกร่งคว้าคอเอาไว้ได้
.. อย่างรวดเร็วเกินไป .. หรือเปล่า!?
"กรี๊ดดดดดๆ! อ้ายเจ็บจังค่ะ เจ็บๆ!! ไอ้แมวบ้านี่มันโผล่มาจากไหนคะดาม่อน! โยนทิ้งไปค่ะ โยนมันทิ้งไป"
ดาม่อนถลึงตา .. ตาลุกวาบ .. ไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้ามาสั่งเขา
แม่สาวที่ลืมตัวนึกกลัวจนตัวสั่นแล้วทีนี้ แต่ออนเน่ไม่ได้สนใจมากไปกว่าอาการหึงหวงส่วนตัว
"แหง๋ว!! ๆๆ"
ฟ่ออออออออออ ฟ่อ!! ...
(ตบป่ะ!! ตบป่ะล่ะ .. จะได้จบ!!) ...
ท้าตีท้าต่อย กางกรงเล็บกะจะข่วนฝ่ายตรงข้ามทั้งหญิงและชายกันเลยทีเดียว
"นั่นสิ .. มาได้ไง?" เจ้าตัวน่าสงสัยยังคงดิ้นแด๋วๆ ในมือเขาสุดฤทธิ์
ยกแมวดำขี้โมโหร่างเล็กมาจ้องมองอย่างสนใจ
จมูกของไลแคนท์ที่มีความไวเหนือมนุษย์จับได้ดีถึง .. กลิ่นสมุนไพร?
จากไหน? ... มันคุ้นเคย แต่เขาก็นึกไม่ออกในทันทีว่าเคยได้กลิ่นนี้มาจากไหน
จริงๆ เขาจับกลิ่นนี้ได้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ที่ยังนิ่งก็เพราะผู้หญิงที่อยู่บนร่าง .. เขาไม่อยากให้เจ้าหล่อนต้องสงสัย .. แต่ที่ไม่เข้าใจคือ..ทำไมแม่แมวน้อยตัวนี้จึงได้ดันตัดสินใจทิ้งดิ่งลงมา ซึ่งความจริงดาม่อนจะคว้าก็คว้าทัน แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทำมันซะเฉยๆ นี่ล่ะ
อาจจะเป็นเพราะเขากำลังนึกรำคาญตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมพักนี้เขาถึงได้รู้สึกนึกเบื่อผู้หญิงยิ่งนัก หากแต่ธรรมชาติของร่างกายมันเรียกร้องให้ต้องได้รับการปลดปล่อยผ่อนปรน
โดยเฉพาะสายพันธ์ที่ดุร้าย .. แต่เลือกที่จะระงับมันเอาไว้ให้ได้ มันเป็นกฎของเผ่าพันธุ์ที่รักสงบอย่างสายตระกูลของเขา .. นั่นมันก็เลยยิ่ง เป็นสิ่งที่เขาต้องได้รับการเก็บกดเพิ่มขึ้นหลายเท่า เรื่องที่พอจะช่วยได้ก็คือการทำงานหนักอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จนกระทั่งมีธุรกิจเติบใหญ่โต .. กับเรื่องบนเตียงนี่ล่ะที่จะพอช่วยบรรเทาให้ได้
แต่พอมารับรู้ข่าวว่า .. ต้องเตรียมตัวแต่งงานกับไลแคนท์สาวใหญ่คนไหนก็ไม่รู้ เขาผู้ที่กำลังเบื่อมันทุกสิ่งอย่าง เมื่อรับรู้ว่ามีบางสิ่งที่ปรากฏเข้ามา จึงเลือกที่จะรอฉกฉวยสถานการณ์เตรียมผลักไสแม่สาวบนร่างนี้ออกไป ซึ่งไม่ได้คิดไว้น่ะสิว่ามันจะโกลาหลนิดหน่อยขนาดนี้
ตาสีเขียวด้วยนี่ ... คิดถึงออนเน่จัง ...
บ้าชะมัด! .. กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน..
ผู้หญิงของเขากำลังมีคดีวิวาทกับลูกแมวจะตีกันตายอยู่ต่อหน้า .. ทำไมจึงได้มัวไปคิดถึงเด็กมนุษย์นั่นอยู่ได้ก็ไม่รู้สิ!!
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
